EVS
Door: Felix Brouwer
Blijf op de hoogte en volg Felix
07 Februari 2014 | Montenegro, Podgorica
Waarom ik in Montenegro zit? Nou, dat hoort iedereen onderhand toch wel te weten?! Toch krijg hier en daar toch nog deze vraag naar mij toegeworpen.
26 mei, 2013. Deze heer hier besloot om een keer wat nuttigs te doen met zijn leven in plaats van het uitsluiten van diverse studies, het lastig vallen van vrouwen en het te laat komen op verschillende werkvloeren.
Na een goed gesprek met vaderlief kwamen wij tot de conclusie, ik moest weg. Weg van het leventje wat bestond uit meerdere banen, elke week geld tekort en radeloosheid. Een jaar weg om mijn hoofd op focus te zetten wat ik nou wel zou willen in de toekomst. De week daarna mailde ik naar Biju, de man achter dit plan, dat ik een jaar EVS wilde doen, Europian Volentary Service. Een jaar naar het buitenland, werken bij een organisatie die wel een vrijwilliger konden gebruiken.
En daar zag ik het staan op het internet, Podgorica, Montenegro. Nog nooit van gehoord! Daar wil ik heen!
Dus zo gezegd zo gedaan, de mailtjes gingen van hot naar her en uiteindelijk mocht ik weg.
Dus, zoals in de vorige blog stond, vloog ik naar dit waanzinnige land met tranen en knellende onderbroeken en kreeg ik te horen wat mij te doen stond.
Elke dag om vier uur komen kindertjes hier binnen strompelen om te spelen. Ze blijven meestal tot zes of zeven uur, hangt er vanaf of de zalen gereserveerd zijn daarna. Elke dag spelen ze hier voetbal, basketbal, tafelvoetbal of laten ze kaarttrucjes zien. 2 dagen in de week krijgen ze een cursus in allemaal acrobatische dingen, zoals jongleren of op een eenwieler fietsen.
Mijn doel is hier om meer activiteiten te organiseren voor deze kinderen, zodat ze een keer wat anders doen dan voetbal of basketbal, maar dat ze toch nog lekker actief bezig zijn. De mensen zijn nog niet zo creatief als in andere jongerencentra, omdat het centrum pas ongeveer 15 jaar bestaat. Ze moeten nog een hoop leren over het werken met kinderen en blijkbaar verwachten ze van mij dat ik ze een lading aan wijsheid kan bijbrengen.
De opdracht is vrij moeilijk, aangezien ik de eerste EVS-er ben in dit centrum en ze dus nog nooit ervaring hebben gehad met iemand die alleen maar Engels spreekt. Maar ik heb hoop! Elke dag krijg ik twee uur les om de taal te kunnen beheersen, laten we hopen dat ik dat snel onder die knieën van mij krijg, want degene waar ik de meeste tijd mee samenwerk spreekt amper Engels.
Laten we het erop houden, ik kan alle hulp gebruiken die ik nodig heb!
Dus bij deze: Heb je een supervet spel wat niet te lang duurt, waar kinderen niet per se aan mee hoeven te doen dus kunnen inlopen en uitlopen wanneer ze willen, mail mij dan!
De dank is groot, de creativiteit broeit...
IK HEB ER ZIN INNNNNNNN!
PS: foto's volgen
26 mei, 2013. Deze heer hier besloot om een keer wat nuttigs te doen met zijn leven in plaats van het uitsluiten van diverse studies, het lastig vallen van vrouwen en het te laat komen op verschillende werkvloeren.
Na een goed gesprek met vaderlief kwamen wij tot de conclusie, ik moest weg. Weg van het leventje wat bestond uit meerdere banen, elke week geld tekort en radeloosheid. Een jaar weg om mijn hoofd op focus te zetten wat ik nou wel zou willen in de toekomst. De week daarna mailde ik naar Biju, de man achter dit plan, dat ik een jaar EVS wilde doen, Europian Volentary Service. Een jaar naar het buitenland, werken bij een organisatie die wel een vrijwilliger konden gebruiken.
En daar zag ik het staan op het internet, Podgorica, Montenegro. Nog nooit van gehoord! Daar wil ik heen!
Dus zo gezegd zo gedaan, de mailtjes gingen van hot naar her en uiteindelijk mocht ik weg.
Dus, zoals in de vorige blog stond, vloog ik naar dit waanzinnige land met tranen en knellende onderbroeken en kreeg ik te horen wat mij te doen stond.
Elke dag om vier uur komen kindertjes hier binnen strompelen om te spelen. Ze blijven meestal tot zes of zeven uur, hangt er vanaf of de zalen gereserveerd zijn daarna. Elke dag spelen ze hier voetbal, basketbal, tafelvoetbal of laten ze kaarttrucjes zien. 2 dagen in de week krijgen ze een cursus in allemaal acrobatische dingen, zoals jongleren of op een eenwieler fietsen.
Mijn doel is hier om meer activiteiten te organiseren voor deze kinderen, zodat ze een keer wat anders doen dan voetbal of basketbal, maar dat ze toch nog lekker actief bezig zijn. De mensen zijn nog niet zo creatief als in andere jongerencentra, omdat het centrum pas ongeveer 15 jaar bestaat. Ze moeten nog een hoop leren over het werken met kinderen en blijkbaar verwachten ze van mij dat ik ze een lading aan wijsheid kan bijbrengen.
De opdracht is vrij moeilijk, aangezien ik de eerste EVS-er ben in dit centrum en ze dus nog nooit ervaring hebben gehad met iemand die alleen maar Engels spreekt. Maar ik heb hoop! Elke dag krijg ik twee uur les om de taal te kunnen beheersen, laten we hopen dat ik dat snel onder die knieën van mij krijg, want degene waar ik de meeste tijd mee samenwerk spreekt amper Engels.
Laten we het erop houden, ik kan alle hulp gebruiken die ik nodig heb!
Dus bij deze: Heb je een supervet spel wat niet te lang duurt, waar kinderen niet per se aan mee hoeven te doen dus kunnen inlopen en uitlopen wanneer ze willen, mail mij dan!
De dank is groot, de creativiteit broeit...
IK HEB ER ZIN INNNNNNNN!
PS: foto's volgen
-
08 Februari 2014 - 10:47
Huibert:
Hoi Felix,
Nou dit verslag maakt het al een stuk duidelijker waarom je naar de Balkan bent vetrokken: uitsluiten van studies, vrouwen, werk :) ... Ik vind 't grandioos dat je dit onderneemt. En dan nog wel naar het Land van de Zwarte Bergen! De schrijver A. den Doolaard (pseudoniem, schreef vooral van 1930 tot 1955) reisde door de Balkan en schreef boeiende en hartverwarmende verhalen over zijn verblijf in Joegoslavië, vooral Macedonië, Bosnië en Montenegro. Aardig om eens op te zoeken via Google?
Spelletjes voor groepen kinderen: daar ben ik niet zo sterk in... Maar is het een idee om dit eens voor te leggen aan Eveline, onze jeugddiaken (zie ook facebook)? Succes gewenst met de mooie projecten (en het overwinnen van de taalbarrière)!
Hartelijke groeten, Huibert -
08 Februari 2014 - 16:54
Franka:
Jeej! Duidelijkheid! :) 2 uur per dag?! Dat is echt vet veel! Dan MOET je haast die taal wel snel leren!!
Misschien kan je dat parachute spel doen? Hebben jullie iets van een gigantisch laken? Haha!
Ik wil je best nog spelletjes van DB opsturen, maar ik weet vrijwel zeker dat je ze allemaal al kent ;)
Heel veel succes de komende tijd broeder! -
17 Februari 2014 - 18:09
Franka:
Ik zie footooo's!!
Je hebt gelijk, de gebouwen zijn lelijk, maar WAUW! Die natuur!! :) En dat centrum? Is dat t centrum waar jij ook werkt? :) En hoe gaat dat een moskee EN en orthodoxe kerk? :P -
17 Februari 2014 - 19:08
Felix Brouwer:
Dat gebouw is inderdaad het centrum waar ik in werk, ziet er saai uit he?! Moet een boot voorstellen... Ja, ik snap het ook niet helemaal! Orthodox, moslim of katholiek, het gaat allemaal goed samen! Ze zijn stiekem wel een beetje modern :P -
17 Februari 2014 - 21:46
Papa:
Hoi Felix,
Het wil maar niet lukken een reactie geplaatst te krijgen, dus maar weer opnieuw proberen.
Hoe je tot dit besluit bent gekomen was mij duidelijk aangezien ik er zelf debet aan ben.
Maar je hebt de eerste hindernissen al genomen, koken zonder pannen, internetten zonder internet
en proberen Montenegrijns te spreken met je handen. Dus dat heb je al gehad.
Spelletjes ja, in een kring en om de beurt in de handen klappen (één of twee of drie keer)
en duim en arm omhoog; koekhappen, stoelendans, blindemannetje en proberen de staart op de ezel te prikken, tikkie jij bent hem, levend schaakspel.
Misschien moet je Job Hessing eens vragen die kent er ook nog wel honderd.
Heb je er zin om het komend weekend je "vriendin" op bezoek te krijgen, ik hoop dat jullie een leuk weekend hebben. Groet papa.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
